In het Duits gezegd nog steeds een verschrikkelijke uitspraak. Hij klonk in de nazi processen na de Tweede Wereldoorlog. Ze hadden de moord op Joden, Zigeuners, Homo’s, Jehova’s getuigen en andere tegenstanders niet gemerkt en er niet van geweten. Voor slachtoffers, nabestaanden en zij die zich solidair voelden met de slachtoffers een verschrikkelijke smoes. Al vroeg in de oorlog waren er in de illegale pers berichten verschenen over de moordpartijen op de Joden en de vernietiging van mensenlevens in de concentratiekampen. Zij die in de nazi processen terecht stonden waren onderdeel geweest van het apparaat dat de holocaust mogelijk had gemaakt. Zij hadden het geweten of hadden het kunnen en moeten weten, De smoes reed oude wonden open en veroorzaakte nieuwe wonden, de bedreiging met een nieuwe holocaust blijft als er mensen blijven die zich er zo mee denken af te kunnen maken. En dan komt er een kardinaal van de Rooms Katholieke kerk die de uitspraak herhaalt als het gaat over het seksueel misbruik van kinderen binnen zijn kerkelijke organisatie. Hij kreeg een heleboel kritiek over zich heen. Zo veel dat hij zijn excuses moest aanbieden. En dat is jammer. Want Kardinaal Simonis maakte in één Duits zinnetje duidelijk waar het probleem van de Rooms katholieke kerk ligt. In hetzelfde soort bureaucratische autoriteit als in de nazi ideologie. Kerkelijke ambtsdragers staan immers boven het gewone volk en dragen de genadegaven van God over aan de gelovigen leert de Rooms Katholieke Kerk. Zij hebben eigenlijk altijd gelijk. En van laag tot hoog in de hiërarchie heeft het gewone volk, hebben de kinderen die slachtoffer waren, ongelijk of minder gelijk met hun beschuldigingen. Tot de top er niet meer van hoort of te horen krijgt. De schuld ligt dus niet bij bisschoppen en kardinalen die misstanden onder het kleed veegden en in doofpotten stopten, al waren die er ook en hebben die extra schuld, maar ook bij hen die leiding gaven aan een organisatie die zich beter achtte dan welke andere organisatie dan ook, die zich ten onrechte nog steeds de Heilige Moederkerk noemt. Het is jammer dat er geen ruimte meer was om te luisteren naar die schuldbelijdenis van de Kardinaal en te vragen naar de gevolgen voor de kerkopvatting en organisatie van de Rooms Katholieke kerk. De verschrikking van de nazi terreur was daarvoor te groot. Maar het levenslang lijden van in hun jeugd beschadigde mensen zou die noodzakelijke verandering van de kerk wel verdienen.
Bas van der Bent commentaar 