Campagnemoeheid

Ik hoor steeds meer mensen in mijn omgeving zeggen  dat ze zat zijn van de verkiezingscampagnes. Wellicht dat ze gaan stemmen maar het geblaat op televisie, radio en internet, de eindeloze artikelen in kranten, zullen verder niet meer toe of af doen aan hun keuzes. Ze zijn overvoerd met statements en schijndiscussies. In een periode waarbij de macht bij het volk gelegd wordt keren veel mensen zich nog verder af van het hanteren van die democratische macht dan ze altijd al doen. En de vraag is natuurlijk wat gaat er verkeerd. Sinds de achttiende eeuw vinden we immers dat de macht bij het volk hoort te liggen. Verkiezingen voor een parlement, een volksvertegenwoordiging, zijn de ultieme uitingen van die machtsuitoefening. Als je mensen vraagt waardoor ze een hekel hebben gekregen aan de verkiezingscampagnes dan komt het er eigenlijk op neer dat ze overvoerd worden met antwoorden op verkeerde vragen, op vragen die ze zelf niet hebben. De eerste vraag is wie wordt de baas. Alsof er dagelijks wordt gestemd en die stemming ook een werkelijkheid vertegenwoordigd worden er “peilingen” op ons afgevuurd. De verkiezingen zijn nog een tijdje weg maar de uitslag staat al vast. Die uitslag wordt ook niet bepaald door de vraag of we allemaal het antwoord hebben gevonden op de vragen die voor ons ieder individueel het belangrijkste vinden maar die uitslag wordt bepaald door de vraag of partijen het in die uitslag goed of verkeerd doen. De diverse stem- en kieswijzers blijken een enorm succes. Daar komt de technologie de kiezer te hulp. Als ik als kiezer standpunt X of Y huldig dan hoor ik bij partij 1 of 2 te zijn en over een groot aantal terreinen bij elkaar opgeteld springt er een enkele partij of enkele partijen bovenuit. Dat wat ik vind is niet gevormd door debatten in verkiezingstijd maar is gevormd door wat ik zie en hoor aan voorstellen, argumenten en resultaten in de loop van een aantal jaren. We moeten hopen dat in de toekomst de media er in zullen slagen betere campagnes te presenteren. Vliegen afvangen, wie wordt de baas vragen en jij bakken zijn oorzaken voor extreme campagnemoeheid. Verduidelijking van standpunten in kieswijzers, het gebruik van kieswijzers, de vindplaats van dossiers over specifieke onderwerpen die je nog eens wil nalezen, zijn veel betere campagneinstrumenten. Wie de baas wordt bepalen we dan met z’n allen op de verkiezingsdatum en peilingen vooraf zijn volstrekt onbelangrijk. De peilingen schilderen ons af als domme kuddes schapen die met de ogen dicht achter elkaar aanlopen en als iemand links of rechts afslaat dan lopen we daar achteraan, overal is immers gras te vinden om te eten. Laten we volwassen worden en een democratie vestigen.

Advertentie

Egoïstisch Kiezen

Heel langzaam komen de verkiezingsprogramma’s van de verschillende partijen in de publiciteit. Waar gaan dan de verhalen over? Over de AOW leeftijd, de bezuinigingen en de hypotheekrente. Binnenlandse economische problemen die de mensen wellicht zwaar kunnen raken maar die op wereldschaal eigenlijk maar futiele problemen zijn. De Nederlandse pers schenkt dus alleen aandacht aan onderwerpen van eigen belang. De keuzes moeten gemaakt worden op basis van egoïstische motieven. Want op wereldschaal gaat het om keuzes van leven en dood. Een hele eeuw heeft West Europa aan technologische vernieuwing kunnen doen op grond van de goedkope grondstoffen die zij haalde uit haar koloniën en vervolgens uit haar voormalige koloniën de ontwikkelingslanden. Nu moeten die arme landen, voornamelijk in Afrika, concurreren met de West Europese landen die een geweldige technologische voorsprong hebben. En wat blijkt? De handelsvoorwaarden zijn zo gedicteerd door de West Europese landen en de Verenigde Staten dat geen beginnend land daar tegen op kan concurreren. Zelfs de boeren in arme landen worden weggeconcurreerd waardoor er lokaal te weinig voedsel wordt geproduceerd en er herhaaldelijk hongersnoden ontstaan. Afschaffen van die oneerlijke handelsvoorwaarden zou dus de leus moeten zijn van elke politieke partij die de honger in de wereld te lijf wil gaan. Maar de schuld wordt gemakkelijk gegeven aan de Verenigde Staten die dat dan niet zou willen. Alsof een sterk Europa onder aanvoering van Nederland niet een publieke opinie in Amerika kan beïnvloeden. Er zijn nog veel partijcongressen waarop invloed op die verkiezingsprogramma’s uitgeoefend kan worden en in de komende campagne willen veel politici in gesprek met kiezers. Het is te hopen dat al die goedwillende kiezers die zoveel geven aan charitatieve organisaties en die toch overweldigend reageerden op noodsituaties als de Tsunami en de aardbeving in Haïti ook onze politici op hun verantwoordelijkheid voor de honger en armoede in de wereld willen aanspreken.